W tradycji Kościoła „…okres Adwentu ma podniosły charakter: jest okresem przygotowania do uroczystych obchodów Narodzenia Pańskiego, upamiętniających pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi, a zarazem czasem, w którym tamto wspomnienie kieruje umysły ku oczekiwaniu powtórnego przyjścia Chrystusa przy końcu świata. Dla tych powodów okres Adwentu jest czasem religijnego i radosnego oczekiwania”.
W I niedzielę Adwentu – 1 grudnia br. rozpoczęliśmy nowy Rok Liturgiczny i Duszpasterski pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”, który skierowany jest do całego Kościoła w Polsce i będziemy go przeżywać w jedności z Kościołem powszechnym obchodzącym Jubileusz Zwyczajny Roku 2025. Rok Liturgiczny zakończy się w niedzielę Chrystusa Króla Wszechświata 23 listopada 2025 r.
W tym roku w II Niedzielę Adwentu obchodzimy uroczystość Niekopalnego Poczęcia NMP. Prawdę o Niepokalanym Poczęciu Kościół uroczyście ogłosił jako dogmat wiary w połowie XIX w. Dokonał tego papież Pius IX w 1854 r. w bulli „Ineffabilis Deus”.
Kościół w Adwencie zaprasza nas do uczestniczenia w Mszach św. roratnich, poświęconych Najświętszej Maryi Pannie. Dla wierzących wzorem przygotowania i oczekiwania jest Maryja, którą symbolizuje największa, wyróżniająca się świeca (Roratka). Zachęcamy wszystkich do modlitwy i dobrego przeżycia dni adwentowego czuwania.
ROZWAŻANIA ADWENTOWE
To, co było i co musi nadejść
Świątynia Pana na wysokiej górze jest domem wszystkich narodów. Prorok powiedział: „Chodźcie, wstąpmy na górę Pana, do świątyni Boga Jakuba” (Iz 2,3). Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano: „Pójdźmy do domu Pana. Już stoją nasze stopy w twoich bramach, Jeruzalem” (Ps 122, 1-2).
Czy ten psalm przynosi nadzieję początku i radość odczuwaną po przybyciu, które nastąpiły zbyt blisko siebie? Nie. Ukazuje tajemnicę Kościoła: w Kościele „byli” i „muszą jeszcze nadejść” to dwa nierozłączne aspekty. Adwent, naturalnie, podkreśla oczekiwanie. Mamy nadzieję na przyjście Jezusa, który dwa tysiące lat temu wcielił się, umarł za nas i dla nas zmartwychwstał. Z „był” wiąże się „musi jeszcze przyjść” – ponieważ Chrystus dokonał zbawienia dla nas, więc my spokojnie, z ufnością oczekujemy Jego przyjścia w chwale i pomyślnego wypełnienia naszego zbawienia.
kard. Zen, były bp Hongkongu
I Niedziela Adwentu otwiera nowy rok liturgiczny, a mówiąc ściślej – rozpoczyna okres przygotowania do Bożego Narodzenia. Cały Kościół pielgrzymujący po świecie wychodzi duchowo na spotkanie oczekiwanego Mesjasza. Bóg jest «Tym, który przychodzi»: przyszedł do nas w osobie Jezusa Chrystusa; nadal przychodzi w sakramentach Kościoła i w każdym człowieku, który prosi nas o pomoc; przyjdzie w chwale na końcu czasów. Dlatego Adwent jest czasem czujnego i czynnego oczekiwania, ożywionego miłością i nadzieją, które wyrażają się w uwielbieniu i modlitwie błagalnej oraz w konkretnych dziełach braterskiej miłości.
św. Jan Paweł II
Winniście wiedzieć, bracia najdrożsi, że ten szczęśliwy czas, który nazywamy Adwentem Pana, poddaje nam do rozważenia podwójny powód do radości, jako że dwojaki jest też dar, który nam przynosi. Adwent przypomina nam o podwójnym przyjściu Pana. O pierwszym, słodszym na skutek długiego oczekiwania i gorąco upragnionym przez wszystkich ojców, w którym Najpiękniejszy spośród synów ludzkich, Upragniony przez wszystkie narody, Syn Boży, objawił się w świecie przez widzialną obecność w ciele, kiedy przyszedł na ziemię, aby zbawić grzeszników. Adwent przypomina też o drugim przyjściu, na które musimy jeszcze czekać z mocną nadzieją; wtedy nas Pan – ten sam, który wcześniej przyszedł ukryty w ciele – przybędzie jawnie w blasku swojej chwały, o czym śpiewamy w Psalmie 50: „Nasz Bóg przychodzi”.
bł. Elred, opat
