W tradycji Kościoła „…okres Adwentu ma podniosły charakter: jest okresem przygotowania do uroczystych obchodów Narodzenia Pańskiego, upamiętniających pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi, a zarazem czasem, w którym tamto wspomnienie kieruje umysły ku oczekiwaniu powtórnego przyjścia Chrystusa przy końcu świata. Dla tych powodów okres Adwentu jest czasem religijnego i radosnego oczekiwania”.
W I niedzielę Adwentu – 3 grudnia rozpoczynamy nowy Rok Liturgiczny i Duszpasterski pod hasłem „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”, który zakończy się w niedzielę Chrystusa Króla Wszechświata 1 grudnia 2024 r.
Kościół zaprasza nas do uczestniczenia w Mszach św. roratnich, poświęconych Najświętszej Maryi Pannie. Dla wierzących wzorem przygotowania i oczekiwania jest Maryja, którą symbolizuje największa, wyróżniająca się świeca (Roratka). Zachęcamy wszystkich do modlitwy i dobrego przeżycia dni adwentowego czuwania.
ROZWAŻANIA ADWENTOWE
I Niedziela Adwentu otwiera nowy rok liturgiczny, a mówiąc ściślej – rozpoczyna okres przygotowania do Bożego Narodzenia. Cały Kościół pielgrzymujący po świecie wychodzi duchowo na spotkanie oczekiwanego Mesjasza. Bóg jest «Tym, który przychodzi»: przyszedł do nas w osobie Jezusa Chrystusa; nadal przychodzi w sakramentach Kościoła i w każdym człowieku, który prosi nas o pomoc; przyjdzie w chwale na końcu czasów. Dlatego Adwent jest czasem czujnego i czynnego oczekiwania, ożywionego miłością i nadzieją, które wyrażają się w uwielbieniu i modlitwie błagalnej oraz w konkretnych dziełach braterskiej miłości.
św. Jan Paweł II
Winniście wiedzieć, bracia najdrożsi, że ten szczęśliwy czas, który nazywamy Adwentem Pana, poddaje nam do rozważenia podwójny powód do radości, jako że dwojaki jest też dar, który nam przynosi. Adwent przypomina nam o podwójnym przyjściu Pana. O pierwszym, słodszym na skutek długiego oczekiwania i gorąco upragnionym przez wszystkich ojców, w którym Najpiękniejszy spośród synów ludzkich, Upragniony przez wszystkie narody, Syn Boży, objawił się w świecie przez widzialną obecność w ciele, kiedy przyszedł na ziemię, aby zbawić grzeszników. Adwent przypomina też o drugim przyjściu, na które musimy jeszcze czekać z mocną nadzieją; wtedy nas Pan – ten sam, który wcześniej przyszedł ukryty w ciele – przybędzie jawnie w blasku swojej chwały, o czym śpiewamy w Psalmie 50: „Nasz Bóg przychodzi”.
bł. Elred, opat
Bracia, Adwent Pana celebrujcie godnie, z wielkim zapałem ducha, z żywą radością z powodu daru, jaki został wam powierzony i z głęboką świadomością miłości, która została wam ukazana. Medytujcie nad drugim przyjściem Pana, gdy powróci, by zjednoczyć nas ze sobą. Rozważcie podwójne przyjście Chrystusa, rozmyślając nad tym, co nam dał w pierwszym i co obiecał w drugim. Zbawiciel, przychodząc, przekształci nasze ciało poniżone podobne do swego chwalebnego ciała tylko wówczas, gdy już wcześniej znajdzie nasze serce odnowione i utwierdzone w pokorze na wzór swego serca.
św. Bernard z Clairvaux
Bracia, choćbym ja milczał, czas przypomina nam, że narodzenie Chrystusa Pana jest bliskie. Świat ze swoimi utrapieniami mówi o bliskości czegoś, co go odnowi, i pragnie z niecierpliwym oczekiwaniem, ale bardziej jaśniejący blask oświecił jego ciemności. Przygotowując się do przyjęcia Narodzenia Pańskiego, przywdziejmy, bracia, szatę czystą i bez plamy. Mówię o odzieniu duszy, nie ciała. Zakładajmy stroje nie z jedwabiu, lecz ze świętych czynów! Okazałe szaty mogą zakryć członki, ale nie ozdabiają sumienia; większym wstydem jest kroczyć we wspaniałych szatach, ale ze skażonymi uczuciami. Oczyśćmy plamy ducha, aby zajaśniały szaty ciała! Na nic blask strojów, jeżeli wnętrze jest brudne, ponieważ gdy sumienie jest mroczne, całe ciało pozostaje w mroku.
św. Maksym z Turynu
Celebracja Adwentu została ustanowiona po to, byśmy mogli rozważać żarliwie oczekiwanie naszych ojców na pierwsze przyjście Pana, i byśmy nauczyli się na ich przykładzie gorąco pragnąć Jego powtórnego przyjścia. Pomyślmy, iloma dobrami obdarzył nas Pan w swym pierwszym przyjściu; i ile większymi obdarzy nas w drugim. To rozważanie doprowadzi nas do wielkiego umiłowania misterium Jego narodzenia i do wielkiego pragnienia Jego powtórnego przyjścia.
bł. Elred, opat
Jeśli wyprzedzisz wschód słońca, przyjmiesz Chrystusa-Światło. Wtedy On sam wyprzedzi cię, oświecając wnętrze twojego serca; ciebie, który mu mówisz: W nocy tęskni za Tobą moja dusza, oświeci w godzinach nocnych zorzą poranka, podczas rozważania Słowa Bożego. Twoje rozważanie będzie światłem, które widzi światło, nie to światło przemijające, lecz światło łaski, a wtedy powiesz: Nakazy Pana oświecają oczy.
św. Ambroży
Czuwajcie nad swym życiem! Niech nie gasną wasze światła i niech nie będą rozpasane biodra wasze. Bądźcie w pogotowiu, bo nie znacie godziny, w której przyjdzie nasz Pan. Często się zbierajcie i szukajcie tego, co jest potrzebne duszom waszym. Na nic się nie zda cały czas waszej wiary, jeśli nie będziecie doskonali w ostatniej godzinie.
Didache
O Matko Dziewico, Ty wydasz na świat i wychowasz Dzieciątko. Lecz patrząc na tego Maleńkiego, pomyśl o Jego wielkości: Ono będzie wielkim, bo Bóg Je uwielbi przez obliczem królów i wszyscy królowie ziemscy oddadzą Mu pokłon, a narody będą Mu poddane. Niechaj więc dusza Twoja uwielbia Pana, albowiem „będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego”. Będzie wielki i wielkich rzeczy dokona w Tobie, bo jest Wszechmocny i święte jest Jego imię. A jakież imię może być świętsze od imienia Tego, który jest Synem Najwyższego? Niech i przez nas, nędzne stworzenia, będzie uwielbiony wielki Bóg, gdyż stał się małym, aby nas wielkimi uczynić.
św. Bernard z Clairvaux
Oczekujemy dnia rocznicy Twego Narodzenia, o Jezu, i według Twojej obietnicy ujrzymy je niebawem… Spraw, aby nasza dusza, wznosząc się ponad siebie samą, zerwała się upojona radością na Twoje spotkanie, gdy przychodzisz, zwrócona całkowicie naprzód z gwałtownym żarem, pragnąc kontemplować to, co ma przyjść… O Panie, przyjdź do nas, jeszcze przed Twoim adwentem, zanim ukażesz się całemu światu, przyjdź i nawiedź nasze serce… Przyjdź teraz i nawiedź nas w czasie między pierwszym a ostatnim Twoim przyjściem, aby Twoje pierwsze przyjście nie było dla nas bezużyteczne, a ostatnie nie przyniosło nam wyroku potępienia. Swoim obecnym przyjściem starasz się poprawić naszą pychę, upodabniając nas do swojej pokory, tak jak ją objawiłeś podczas Twojego pierwszego przyjścia. Wówczas będziesz mógł przemienić nasze nędzne ciało, czyniąc je podobnym do Twojego powrotu przy końcu wieków. Dlatego błagamy Cię naszą żarliwą modlitwą i z zapałem: przygotuj nas, abyśmy zasłużyli na te odwiedziny osobiste, jakie nam daje łaska pierwszego przyjścia, a obiecuje chwała ostatniego. Ponieważ Ty, o Boże miłujesz miłosierdzie i prawdę, dasz nam łaskę i chwałę. W miłosierdziu swoim udzielisz nam łaski, a prawdzie swojej nie poskąpisz chwały.
bł. Guerric z Igny
